One of the purposes of the Silk Road to Peace fellowship and project is to build places of safety and joy in a world torn by war and pain. That also means places of refuge and rest, as provided by the caravanserai of the old Silk Road for hundreds of years. RecoFitted caravanserai will be designed as places of education and learning, rather than arrogance and ignorance. They will be places to slow down and enjoy life, to meet new people, explore a world of rich differences and cosmopolitan atmosphere, contemplate one's role in life and how to make the world a better place. It is a place for cooperation not confrontation, collaboration not isolation, common goals not illegal sanctions. Is this utopia? No, not at all.

Paradise (1) can be found in many places. In Iran, the Shazdeh Garden is one example, an amazing walled oasis, a paradise in the midst of a barren and unfriendly, blazing and dangerous desert. It is the site of the tomb of "Shah Nur-eddin Nematollah Vali, poet, sage, Sufi and founder of an order of darvishes", near Mahan, Kerman Province, Iran (2).

This photo from a group of German tourists who recently ventured to Iran, shows us all, the right and sensible direction. Go and seek, talk and learn, be enriched and make peace, in the cradle of civilization, our common world heritage, in spite of myopic and self-serving government policies to the contrary. These are compassionate visionaries, leaders of wisdom, explorers of new frontiers, adventurers of life, persons with brave new hearts, making progress for people and planet, prosperity and posterity, protection and preservation, practicality and a new paradigm shift for all living species and historical records.

بهشت‌‌های زمینی

یکی از هدف‌های پروژه و گروهِ راه ابریشم تا آشتی ایجاد مکان‌هایی‌ست آباد از امنیت و شادی در جهانی ویران از جنگ و مصیبت. مکان‌هایی که آسایش و پناهی به مهمانانشان می‌بخشند که صدها سال کاروانسراهای راه باستانی ابریشم به مردم می‌دادند. کاروانسراهای بازسازی‌شده طراحی خواهند شد برای آموختن و آموزاندن، نه فخرِ دانایی فروختن اما نادان ماندن. برای آرام گرفتن و از زندگی لذت بردن، برای دوستی‌های تازه، برای کاوش در دنیایی عمیقاً متفاوت که اما جانِ جهان را در خود دارد، برای تعمّق در نقش خود در زندگی، در اینکه چگونه می‌توان جهان را جای بهتری کرد. کاروانسرا جایی‌ست برای رفاقت نه رقابت، برای همکاری نه کناره‌گیری، برای رسیدن به هدف‌های مشترکِ انسانی نه تحریم‌های غیرقانونی. آیا از آرمانشهر سخن می‌گوییم؟ نه، مسلّماً نه.

بهشت‌‌های زمینی (۱) را می‌توان در بسیاری از مکان‌ها یافت. در ایران، باغ شازده (شاهزاده ماهان) نمونه‌ای از آنهاست، بهشتی در میان دیوارها، در دلِ کویری خشک و بایر، صحرایی سوزان و سهمناک. این باغ همانا محوطه‌ی مقبره‌ی شاه نورالدین نعمت‌الله ولی ـــ شاعرِ فرزانه و صوفی و مؤسس فرقه‌ای از درویشان ــــ است در نزدیکیِ ماهانِ کرمان (۲).

این عکس را گروهی از جهانگردان آلمانی گرفته‌اند که به تازگی زحمتِ سفر به ایران را به جان خریده‌اند. در این عکس، همه‌چیز از زاویه‌ای درست و دقیق به ما نشان داده می‌شود، تا برویم و بگردیم، بگوییم و بشنویم، بیاموزیم و به دانسته‌هامان غنا ببخشیم، تا صلح و دوستی را بر گاهواره‌ی تمدن، بر میراث مشترکِ ما جهانیان، بنا نهیم، به‌رغمِ سیاست‌های کوته‌بینانه و منفعت‌طلبانه‌ی دولت‌هایی که مسیری مخالف در پیش می‌گیرند. اینها همه صاحبان بصیرت و شفقت‌اند، راهنمایان خِرد و معرفت‌اند، کاوشگران مرزها و زمینه‌های تازه، ماجراجویانِ جسورِ زندگی، انسان‌هایی شجاع با دل‌هایی جوان که گام‌هایی بلند برمی‌دارند برای جهان و جهانیان، برای سعادتِ نسل‌های آینده، برای مراقبت از زمین و ایجاد امنیت در آن؛ عمل‌گرایانی که برای همه‌ی موجودات زنده و پیشینه‌ی تاریخی‌شان الگویی تازه تعریف می‌کنند.

به فارسیِ پژمان طهرانیان