Two months on the Silk Road

Last Updated on Wednesday, 11 June 2014 16:00

We arrived back in Calgary late Thursday night, November 7, 2013 after 2 months on the Silk Road through Turkey, Georgia, Armenia and Iran, traveling 8,400 km by foot, car, bus, train and plane.

alt

We were in Iran for 4 weeks. We had access to places tourists never do. We prepared several presentations and gave talks at several universities, and held meetings with quasi-governmental and city officials. We stayed in the homes of several (Muslim) families. Our caravan expanded and contracted in various cities, from a core (international) team of 3, to 8 when including our 5-member Iranian team (named below). On occasion we were 14 and once 40. Our days were long, from early morning till late at night, every day without pause until the very end. We started a Blog of our trip when we arrived in Turkey, although our schedule was too hectic to continue on a regular basis. We gave 2 media interviews, one international. We learned and hiked a lot. We walked the actual Silk Road in several locations. We took 300 GB of raw photos and videos. We even slept in historical buildings. In summary, the last 60 days moved our project ahead in a major way. We encountered no problems.
We have had significant interest in both Canada and Iran for this project as it gathers momentum. Iran is the next frontier in several ways.
Buildings of particular interest for possible recofit design, construction, landscaping, and space rental, include the following:
1) Shazdeh Persian Garden in Mahan, 37 km south of Kerman
2) Abdol Hamid Mirza Khan house in Kerman, owner of Shazde Mahan Garden
3) Haj Agha Ali House & Complex, Rafsanjan, 115 km west of Kerman
4) Izad Khast Caravanserai, 150 km south of Isfahan on road to Shiraz
5) Farasfaj Caravanserai, 66 km southwest of Hamedan
6) Torogh Caravansera in Mashhad
7) Abbas Abad Caravanserai, south of Mashhad
8) Asteneh Caravanserai in Mahan
This short list is yet to be confirmed by my team.
We are hoping to return to Iran next Spring and Fall to move forward some of the ecoEvents under consideration. We already have 2 NGOs as partners, one from Sacramento, California, the other is from New York City. They will be revealed later after more detailed discussions.
Several Iranian universities are interested in partnering on this project. In addition, we have 2 professors from Isfahan interested and already active in this project. The question now becomes: how can one control a project that is self-perpetuating as it gathers interest and constituency, relevance and action? Maybe it is too much to try to transform a monster into a Genie (war into peace)?
Presentations on this project were made in Calgary (twice), Vancouver and Edmonton before departing for Iran. Many useful contacts resulted. I thank those generous enough to share their friends and associates.
Now one writer is keen to do an article. Another talk is scheduled, this one to a local Rotary Club.
Our internet presence will now be updated (FaceBook sites and Blog) to share and promote the peace dividends of this project.
In addition, a thorough investigation of legal authority on sanctions and international law has been completed.
This initiative offers visionary students, interesting opportunities for individual or class projects, Master thesis or PhD dissertations in architecture, planning, social work and law, as building design, regional planning, exchange programs and legal research on sanctions and international law, respectively.
I wish to thank:
• Dr. Arthur Clark for making this fellowship possible
• Dr. Najafi, Iranian Cultural Heritage and Tourism Organization (ICHTO), for facilitating progress
• Profs. Melnyk/Wilson, former/current, Director, Consortium for Peace Studies (CPS), University of Calgary
• Prof. Karim-Aly Kassam, mentor, Cornell University
• Members of Iranian Heritage Society of Edmonton
• Members of Persian Gulf Club, University of Calgary
• Shahab Moeini, inspiration/Isfahan; SAIT, Calgary
• Laine Hotte, Calgary
• Anahita Atashbiz (+family), architect/Tehran, Calgary
• Rezvan Vaezpour, civil engineer and photographer, Ronak Hoseini, architect and artist, Tehran
• Bahram and Behzad Ressideh, architects, Mashhad/Vancouver
• Shoeib Ebdali, architect, Mashhad Iran
• Drs. Najafi, Shizari, Jalalian, Kanzi, Hojat, ICHTO, Tehran
• Dr. Hateminejab, Mr. Pourhosseini, Amirian, Mashhad
• Iranian Organization of Engineering, Mashhad
• Drs. Shabaat, Hasani, & Soheil Salimi, University of Fasa, Shiraz
• Messrs. Salari & Nezami, Chamber of Commerce, Kerman
• Dr. Semsar Yazdi, Mr. Labbaf Khaneiki, International Center on Qanats and Historic Hydraulic Structures (ICQHS)
 • Dr. Ghafoori, Yazd Regional Water Authority
• Shahid Ashrafi University, Art University of Isfahan
• Drs. Khodadadi & Ranjbar, Tarbiat Modares University
• Isfahan Cultural Heritage Organization
As well as my:
• Core team including my wife Helen, and Limei Zhang from China
• Iranian team including Sheida Manteghi, Mona Mohajerani, Behdad Bolouhar, Mojtaba Khanian and Mehran Atashbiz, and also my
• Hardworking Calgary cheerleaders, Anahita Atashbiz (architect, senior consultant), Marilyn Mora (artist, designer of project's logo), Sara Tehranian (consultant and liaison), Pejman Tehranian (translator, cultural consultant) and Majid Saeedi (media and public relations liaison)
Without them, it would be an impossible mission.

 بازگشت ـــــ آنچه گذشت

شامگاه پنجشنبه هفتم نوامبر به کلگری بازگشتیم، پس از دو ماه حرکت با کاروان‌مان در راه ابریشم،  با سفر در ترکیه، گرجستان، ارمنستان و ایران و طی کردن ۸۴۰۰ کیلومتر راه با پای پیاده، اتومبیل، اتوبوس، قطار و هواپیما.

۴ هفته در ایران بودیم. به مکان‌هایی دسترسی داشتیم که گردشگران نداشتند. چندین برنامه و سخنرانی در چندین دانشگاه داشتیم و نیز نشست‌هایی با سازمان‌های نیمه‌دولتی و مقامات شهری و استانی. در خانه‌های چندین خانواده‌ی مسلمان ایرانی اقامت داشتیم. کاروان‌مان با گذر از شهرهای گوناگون بزرگ می‌شد و باز کوچک می‌شد ـــــ با اضافه شدنِ ۵ عضو ایرانی‌مان (نام‌هاشان در پایین)، از هسته‌ی ۳ نفره‌ی غیرایرانی‌مان به کاروانی هشت‌‌نفره‌ تبدیل شدیم که در مواردی به ۱۴ و یک بار به ۴۰ نفر هم رسید. روزهایمان بلند بود، از طلوع خورشید تا  شبانگاه، و هرروز بی‌وقفه به همین منوال تا روز پایان. نوشتن روزنگارهای وبلاگ‌مان را از زمانی که به ترکیه رسیدیم آغاز کردیم، اما برنامه‌ی سفرمان چنان پُر و فشرده بود که نتوانستیم نوشتن را با روالی منظم پی بگیریم. دو مصاحبه‌ی رسانه‌ای داشتیم، که یکی پخش بین‌المللی داشت. بسیار آموختیم و بسیار راه پیمودیم. در بسیاری از مکان‌ها، در تکّه‌هایی از راهِ واقعیِ ابریشم گام برداشتیم. ۳۰۰ گیگابایت عکس و فیلمِ خام گرفتیم. حتّی در بناهایی تاریخی شب را به صبح رساندیم. چکیده‌اش آنکه در این ۶۰ روز پروژه‌ی ما گام‌های بزرگی به جلو برداشت و ما با مانعی روبه‌رو نشدیم.

همچنان‌که پروژه به پیش می‌رفت و شتاب بیشتری می‌گرفت، هم در کانادا و هم در ایران، توجه بسیاری جلب آن می‌شد. این‌گونه است که ایران از بسیاری جهات هدف مکاشفات ماست در آینده.

در ایران، بناهایی وجود دارند با جذابیت‌های ویژه برای طراحی‌ و بازسازی‌ پایدار و سازگار با طبیعت، ساخت و احداث، محوطه‌سازی و اجاره‌ی فضا، بناهایی از جمله:

۱. باغ شازده ــــ نمونه‌ی باغ ایرانی در ماهان، ۳۷ کیلومتریِ جنوب کرمان

۲. خانه‌ی عبدالحمید میرزا خان، مالک باغ شازده ماهان، در کرمان

۳. خانه و مجموعه‌ی حاج آقا علی در رفسنجان، در ۱۱۵ کیلومتریِ غرب کرمان

۴. کاروانسرای ایزدخواست، در ۱۵۰ کیلومتریِ جنوب اصفهان، در راه اصفهان به شیراز

۵. کاروانسرای فرسفج، در ۶۶ کیلومتریِ جنوب غربِ همدان

۶. کاروانسرای طرق، در نزدیکی مشهد

۷. کاروانسرای عباس‌آباد، در جنوب مشهد

۸. کاروانسرای آستانه، در کرمان

البته این فهرست کوتاه از بناهای مورد نظر باید به تأیید گروه راه ابریشم تا آشتی برسد.

امید داریم که بهار و پائیز سال آینده سفرهای دیگری به ایران داشته باشیم برای به پیش بردن برخی از برنامه‌ها و نشست‌هایی برای همساز کردن پروژه‌های پیشنهادیِ در دستِ بررسی برای ساخت و بازسازی بناها و اماکن با مقتضیاتِ محیط زیستی. هم اکنون، دو سازمان غیردولتی را به عنوانِ همکار/ شریک پروژه در کنار خود داریم: یکی از ساکرامِنتوی کالیفرنیا، و دیگری از نیویورک سیتی. این  دو سازمان، پس از مذاکرات و تبادل نظرهای مفصل‌‌تر با آنها، معرفی خواهند شد. چندین دانشگاه در ایران علاقه‌مند به همکاری در این پروژه‌اند. افزون بر آن، در اصفهان، ۲ استاد دانشگاهِ علاقه‌مند فعالیت و همکاری‌شان را با این پروژه آغاز کرده‌اند.  پرسشی که حالا مطرح است این است: چگونه می‌توان پروژه‌ای همیشه جاری را کنترل و مدیریت کرد ــــــ پروژه‌ای که خودش ضامن بقای خودش است و همچنان توجه‌ها، حمایت‌ها و کنش‌ها، بستگی‌ها و وابستگی‌ها را جلبِ خود می‌کند؟ شاید دشوارتر از اینها باشد تلاش برای استحاله‌ی هیولایی بی‌شاخ‌ودُم به غولِ رامِ چراغِ جادو (یا استحاله‌ی آتشِ افروخته‌ی جنگ به بافته‌های آشتی و‌‌ ابریشم؟).

پیش از عزیمت به ایران، جلسه‌های سخنرانی‌ و معرفی‌ پروژه در کلگری (دو بار)، ونکوور و ادمونتون برگزار شده بود که نتیجه‌ی آنها ایجاد ارتباط‌های سودمند بسیار بود. سپاسگزارِ همه‌ی آنهایی هستم که دوستان و همکاران‌شان را سخاوتمندانه شریکِ ما و همراهِ راه ابریشم‌مان کردند.

و حالا نویسنده‌ای مشتاقِ نوشتنِ مقاله‌ای در این باره است و برنامه‌ریزی لازم برای سخنرانی دیگری نیز انجام شده است، این بار در یک کلوب روتاریِ محلی.

حضورمان در اینترنت از این پس به روز خواهد ماند (هم در فیسبوک، هم در وبلاگ حاضر) تا هم مزایای صلح و آشتی حاصل از این پروژه را با یکدیگر در میان بگذاریم و هم به ترویج بیشتر آن بپردازیم.

افزون بر اینها، تحقیقاتی دقیق و مفصّل درباره‌ی وجود/ عدم وجود وجهه‌ی قانونی برای قوانین و تحریم‌های تصویب‌شده علیه ایران به پایان رسیده و نتایج آن اعلام خواهد شد.

این اقدامات و ابتکارعمل‌ها فرصت‌ها و امکاناتی جذاب در اختیار دانشجویان ژرف‌اندیش می‌گذارد تا در پروژه‌های فردی یا گروهی دانشگاهی‌شان، پایان‌نامه‌های کارشناسی ارشد یا دکترایشان در طراحی و معماری، مطالعات اجتماعی، و حقوق، به کارشان گیرند ـــــ چه در طراحی ساختمان‌ها و فضاهای منطقه‌ای/ شهری، چه در برنامه‌های تبادلِ دوره‌ایِ دانشجوها بین دانشگاه‌ها، و چه در تحقیقات و پژوهش‌های حقوقی و قضایی درباره‌ی تحریم‌ها و قوانین و حقوق بین‌الملل.

در اینجا، مایلم تشکر کنم از همه‌ی آنهایی که حضوری کلیدی در این پروژه داشتند و دارند و خواهند داشت:

• دکتر آرتور کلارک، که این بورسیه‌ی تحقیقاتی را ممکن ساختند

• دکتر نجفی، رئیس سازمان میراث فرهنگی ایران، که پیشرفت کارها را برایمان آسان ساختند

• پروفسور ملنیک/ویلسون، رئیس سابق/کنونی کنسرسیوم مطالعات صلح، دانشگاه کلگری

• پروفسور کریم-علی قسام، استاد دانشگاه کُرنِل

• اعضای مرکز میراث ایران، ادمونتون

• اعضای کلوب خلیج فارس، دانشگاه کلگری

• شهاب معینی، منبع الهام از اصفهان، استاد کالج سِیت، کلگری

• لِین هوت، کلگری

• آناهیتا آتش‌بیز و خانواده، مهندس معمار، تهران / کلگری

• رضوان واعظ پور، مهندس عمران و عکاس، روناک حسینی‌، هنرمند و معمار، تهران

• بهرام و بهزاد رسیده، مهندسان معمار، مشهد/ونکوور

• شعیب ابدالی، مهندس معمار، مشهد

• دکتر نجفی ، دکتر شیرازی، دکتر جلالیان، دکتر کنزی، دکتر حجت، سازمان میراث فرهنگی ایران

• دکتر همتی‌نژاد، آقای پورحسینی، آقای امیریان، مشهد

• انجمن مهندسان ایران، مشهد

• دکتر شباط، دکتر حسنی، سهیل سلیمی، دانشگاه فسا، شیراز

• آقای سالاری، آقای نظامی، اتاق بازرگانی کرمان

• دکتر سمسار یزدی و آقای لباف خانیکی، مرکز بین‌المللی قنات و سازه‌های آبی

• دکتر غفوری، شرکت سهامی آب منطقه‌ای یزد

• دانشگاه شهید اشرفی اصفهانی، اصفهان

• دانشگاه هنر اصفهان

• دکتر خدادادی، دکتر رنجبر، دانشگاه تربیت مدرس

• سازمان میراث فرهنگی اصفهان

و اعضای گروه اصلی مسافران راه ابریشم تا آشتی:

• همسرم، هلن، و لیمی ژانگ از چین 

• گروه ایرانی‌ام: شیدا منطقی، مونا مهاجرانی، بهداد بلوهر، مجتبی خانیان، مهران آتش‌بیز

• مشاورانم در گروه کانادا: آناهیتا آتش‌بیز (معمار و مشاور ارشدِ پروژه)، مریلین مورا (گرافیست و طراح  نشان گرافیکی پروژه/ گروه)، سارا طهرانیان (مشاورعلمی، و معرّف پروژه در کلگری)، پژمان طهرانیان (مترجم و مشاور فرهنگی پروژه)، و مجید سعیدی (مشاور رسانه‌ای و روابط عمومی پروژه)

که بدون آنها، اینها همه ناممکن بود.

به فارسیِ پژمان طهرانیان

alt

Write comment (0 Comments)

Yazd and Saryazd

Last Updated on Wednesday, 11 June 2014 16:00
On October 20, the team met with senior officials of the International Center on Qanats & Historic Hydraulic Structures (ICQHS) (1), a UNESCO water-related research centre for coordinating information, research, preservation and promotion of historic underground water aquaducts called qanats that exist in northern Africa, southern Europe, Middle East, China and elslewhere. We are grateful to Dr. Semsar Yazdi, Director and Mr. Labbaf Khaneiki, senior expert, of ICQHS, and Dr. Ghafoori, Managing Director, Yazd Regional Water Authority for attending.
The team then toured the Water Museum (2) with an ICHTO-appointed guide. It had a beautiful central courtyard, a room of coloured doors and paintings of ladies of the Qajar dynasty, and many excellent displays and explanations in various subterranean rooms.
After wandering the shaded back alleys of historical old town Yazd, with a labyrinth of rammed earth walls with cob veneers, flying arches and rooms above (connecting both sides of the narrow mud lane ways), neighbourhood squares and mosques, and private courtyards with wet or dry pool and fountains, and tall windcatchers, for which Yazd is so famous, the team ventured to the cloth-covered Morshed Gardens Tourist Assembly for lunch, in the Zoroastrian section of Yazd. It has a tiny attached hotel with a charming courtyard.
Then they drove south to the village of Saryazd (3,4), to tour its deserted rammed earth fortress,of the 1-9th century, several historic qanats, cisterns with windcatchers, and 2 caravanserai. The village square, with a glorious inventory of colourful flowers, was under renovation, to welcome tourists that will come one day. They toured the restored Robat Nou Caravanserai and a caravanserai across the way that was under restoration. It was interesting to see the application of local materials and old methods coming together in modern upgrades, as the roof was being plastered with earth, before the tiles were relaid.
As the sun disappeared from the desert floor, behind distant mountains, the team scurried to the Pahlavan-Pour (Persian) Garden in the village of Hossein Abab with its central mansion and qanats. It is under restoration for a future resort.
We learned many lessons from the people and sites along the way. ICHTO facilitated the process, by providing local guides and keys to unlock the secrets of the buildings, fortress, old houses and vernacular architecture and bridge time, stories and history.

یزد، باغ مرشد، روستای سریزد، کاروانسرای رباط نو، باغ پهلوان‌پور

گروه «راه ابریشم تا آشتی» در تاریخ ۲۰ اکتبر (۲۸ مهرماه)، به منظور تبادل اطلاعات، تحقیقات در مورد حفاظت و نگهداری و نیز ترویج سازه‌های آبیِ زیرزمینیِ موسوم به «قنات» که در شمال آفریقا، جنوب اروپا، خاورمیانه، چین و جاهای دیگر نیز وجود دارند، با مقامات ارشدِ «مرکز بین‌المللیِ قنات‌ها و سازه‌های تاریخی آبی» (۱)، یک مرکز تحقیقاتی مرتبط با آبِ وابسته به یونسکو، دیدار کرد. سپاسگزار دکتر سمسار یزدی (رئیس مرکز)، آقای لباف خانیکی (کارشناس ارشد مرکز) و دکتر غفوری (مدیر شرکت سهامی آب منطقه‌ای یزد) هستیم که در این دیدار حضور داشتند.

گروه سپس با همراهی راهنمای «مرکز بین‌المللیِ قنات‌ها و سازه‌های تاریخی آبی» از «موزه‌ی آب» (۲) دیدن کرد. موزه‌ی آب حیاط مرکزی زیبایی دارد، اتاقی با درهایی رنگین و نقاشی‌هایی از زنان دوره‌ی قاجار، و بسیاری دیدنی‌ها و شنیدنی‌های بی‌نظیر در اتاق‌های تودرتو.

پس از گشت‌وگذار در کوچه‌های خلوتِ سایه‌دارِ شهر کهن و تاریخی یزد، با هزارتویی از دیوارهای کاه‌گلی، تاق‌های کوتاه و اتاق‌هایی بالای آنها (که دو سرِ کوی‌های گلی را به هم وصل می‌کنند)، میدانک‌ها و مسجدهای محل، و حیاط‌های شخصی با حوض‌هایی با آب یا بدون آب و فوّاره‌هاشان، و البته بادگیرهای بلندی که یزد بیش از هرچیز به آنها شُهره است، گروه برای صرف ناهار راهی مجتمع گردشگری «باغ مرشد» در بخش زرتشتی‌نشینِ یزد شد، مجتمعی که هتلی نُقلی با حیاطی باصفا هم در کنارش دارد.

سپس گروه با اتومبیل به سمت جنوب راندند، روستای سریزد (۳و۴)، تا از قلعه‌ی متروکِ کاه‌گلی‌اش متعلق به دوره‌ی ساسانیان، و نیز چندین قنات قدیمی، آب‌انبارهای بادگیردار و ۲ کاروانسرا دیدن کنند. میدانک روستا، با گل‌های گوناگون و رنگارنگش، در دست بازسازی بود تا خوشامدگوی گردشگرانی باشد که روزی به آنجا خواهند آمد. گروه سپس از کاروانسرای بازسازی‌شده‌ی «رباط نو» و کاروانسرایی دیگر در سمت مقابل که در دستِ بازسازی است دیدن کرد. جالب بود مشاهده‌ی اینکه چگونه مصالح بومی و روش‌های قدیمی چنان روزآمد مورد استفاده قرار می‌گیرند که در کنار هم جلوه‌ای امروزی می‌یابند، چنان که بامِ بنا را پیش از تعویض کاشی‌ها با خاک می‌پوشاندند.

همچنان‌که خورشید در افقِ کویر از دیده پنهان می‌شد و در دوردست پشت کوه‌ها فرو می‌رفت، گروه شتابان خود را به باغ پهلوان‌پور در روستای حسین‌آباد رساند، با عمارت مرکزی‌اش و نیز قنات‌هایش. باغ در دستِ بازسازی‌ست تا در آینده تبدیل به تفریحگاه ـ اقامتگاه شود.

در راه، از آدم‌ها و مکان‌ها بسیار آموختیم. «مرکز بین‌المللیِ قنات‌ها و سازه‌های تاریخی آبی» با در اختیار گذاشتن راهنماهای محلی و کلیدهایی برای گشودن قفل‌های پنهانِ بناها، قلعه‌ها، خانه‌های قدیمی و معماری‌های بومی، و نیز با زدن پلی در زمان و تاریخ و داستان‌هایش، راه را بر ما هموار ساخت.

به فارسیِ پژمان طهرانیان

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

References:
1) ICQHS
3) A. Burke, V. Maxwell, I. Shearer, Iran, Lonely Planet, 2013, Saryazd, p. 186
Write comment (0 Comments)

Kerman and Bāgh-e Shāzdeh Gardens (Shahzadeh Garden)

Last Updated on Wednesday, 11 June 2014 16:00
Bāgh-e Shāzdeh (Shahzadeh Garden, 1-4), is one of Iran's finest secrets and one of the world's greatest gems. It is near Māhān, 45 km south of Kerman in south central Iran. It is also near the hottest place in the world (5). Yet it is brimming with life and vitality. It is a vision of the future and the taste of paradise (6).
This glimpse of Paradise, was built for a local governor of Kerman province in the late Qajar dynasty,1878. He died before it was completed, so the buildings were never finished. This is particularly noticeable in the contrast between the lower entrance gate which is lavishly adorned in details, and the upper residence, plain and simple, but uncompleted.
It is a walled garden, as defined by the old Persian word, pairi.daêza (6), in this case also terraced and stepping down the natural incline of the land with 12 waterfalls, and 60 steps with fountains interspersed in between, with trees on either side and flowers along the way.
The old historic wooden doors to the rat race and real world outside are closed at 10:00 PM and remain locked until 7:00 AM. It creates a safe and sound, secure and relaxed community of overnight visitors and (secular) pilgrims. The main buildings and walkway are lit at night. Breakfast was in the sun, with an exclusive view looking up along the entire central axis of the garden.
This amazing place, a multi-purpose development, is simultaneously:
1) an oasis in the desert
2) a hybrid European-Persian designed Garden
3) a UNESCO World Heritage Site
4) a piece of Paradise (6)
On a general level, it demonstrates:
a) successful results of international cooperation (best of Middle East & West)
b) transformation of a wasteland and barren desert, into productive land
c) creation of a peaceful paradise, with security and tranquility for local, regional, national and international visitors
d) that life can be fruitful, with water, fruit, birds (none of which are sanctioned) in the middle of a desert (6)
e) that continuous small scale step-by-step development and progress, not instantaneous big changes or completion, can be one option in the evolution and restoration of a long abandoned historic site, and that such undertakings are a daunting task
f) that an abandoned ruin can rise again to attain UNESCO World Heritage status for the enjoyment of all peace-loving pilgrims and ecotourists
This 407 m long and 122 m wide little Garden of Eden, owes its existence and survival, entirely on water, in short supply in Iran. A qanat supplies water from a nearby mountain. Qanats are historical underground aquaducts, that can be found throughout Iran, some of which are 3,000 years old, although the exact origin is not clear.
The team was invited by its hosts, the Kerman Chamber of Commerce (7) into the upper room of the residence at the top of the garden for an exclusive view of the main axis all the way down to the entrance building, while eating a fancy dinner as seen in the photo.
Paradoxically, if one examines the complete site and investigates details, one quickly discovers the true potential of this site. Most of the 5.5 ha property is not yet developed. That applies to  the existing land of gardens and orchards, and building and accommodations. There are only 2 suites and 14 rooms in operation at this time. The team left its generic Hotel in Kerman at  ($130) to stay 2 nights and 2 rooms in paradise for $266 for 7 people, with breakfast served in the room or outside.
Unfortunately there were far too few tourists. The main need now is getting more international ecotourists to appreciate this rare world heritage site found in Iran, available to all of us.
In conclusion, this vignette of Paradise:
1) provides inspiration and a gift of a powerful precedent on how to overcome problems and challenges, with incremental solutions and progress. It gives hope to overcome obstacles and adversities with solutions and success.
2) gives a glimpse of the future: how a courtyard in an unused caravanserai may one day smell, feel, sound and taste, as a productive multi-purpose paradise in our Silk Road to Peace recofit.
3) illustrate past success of peaceful co-existence and cooperation between Iran and the west
4) contrasts the folly and damage of sanctions and its violation of human rights and international law and its effect on the local economy

کرمان و باغ شازده

باغ شازده (۱-۴) یکی از زیباترین رمزورازهای ایران و از درخشان‌ترین جواهراتِ جهان است. این باغ در نزدیکی ماهان قرار دارد، در ۴۵ کیلومتریِ جنوب کرمان واقع در جنوب مرکزی ایران. این باغ همچنین در نزدیکی گرم‌ترین نقطه‌ی جهان قرار دارد (۵). با این حال، مکانی‌ست سرشار از نشاط و سرزندگی. باغ شازده بهشتی کوچک است با چشم‌اندازی به آینده (۶).

این تمثیل بهشت زمینی در سال ۱۸۷۸ میلادی، اواخر دوره‌ی قاجار، برای حاکم وقت ناحیه‌ی کرمان ساخته شد، اما حاکم پیش از کامل شدن آن درگذشت و بنابراین ساختمان‌های باغ هیچ‌گاه تکمیل نشد. این موضوع به‌ویژه در تفاوت میان دروازه‌ی کم‌ارتفاع باغ، که انباشته از جزئیاتِ بسیار است، و اقامتگاه فوقانی که بسیار ساده و ابتدایی اما ناقص است، به چشم می‌خورد.

این باغی محصور میان دیوارهاست که در پارسی قدیم با کلمه‌ی پردیس (۶) توصیف شده است و در این مورد خاص علاوه بر دیوارها همچنین دارای ایوان‌هاست و نیز مسیری که با شیب طبیعی زمین به ۱۲ آبشارک و ۶۰ پله‌ می‌رسد با فوّاره‌هایی که در آن میان قرار گرفته‌اند و درخت‌هایی در هر دو سو و گل‌هایی در طول مسیر.

کهن‌درهای چوبیِ تاریخیِ باغ که به آشفته‌بازارِ دنیای بیرون باز می‌شوند تا ۱۰ شب کماکان بازند و سپس تا ۷ صبح بسته می‌مانند. به این ترتیب، در طول ساعات شب، فضایی امن و آسوده برای مهمانان و مسافران راه‌های دور و نزدیک فراهم است. عمارت‌های اصلی و پیاده‌راهِ باغ شب‌ها روشن نگاه داشته می‌شود. در آفتابِ صبحگاهی صبحانه را صرف کردیم، با چشم‌اندازی بی‌نظیر تماماً در امتدادِ محور مرکزی باغ.

این مکان شگفت‌انگیز که به شهرکی چندمنظوره می‌مانَد، همزمان:

۱) واحه‌ای‌ست در دل کویر

۲) باغی‌ست تلفیقی با طراحیِ اروپایی ـ ایرانی

۳) از میراث‌های جهانیِ یونسکوست

۴) تکّه‌ای از بهشت است بر زمین (۶)

و به‌طور کلی، نشان‌دهنده‌ی این حقایق است:

الف) نتایج موفقیت‌آمیز حاصل از یک همکاری بین‌المللی (بهترین‌های خاورمیانه و غرب)

ب) تبدیل خاکی بایر و بیابانی بی‌باروبر، به زمینی پرحاصل

پ) ایجاد بهشتی آرام، توأم با امنیت و آرامش برای میهمانان و بازدیدکنندگان محلی، منطقه‌ای، داخلی و بین‌المللی.

ت) این که با وجود آب، درختان میوه و پرندگان (که همه تحریم‌ناپذیرند) در دل کویر (۶)، زندگی تا چه حد می‌تواند پرحاصل باشد.

ث) این که گسترش و پیشرفت آهسته و پیوسته به‌جای تغییرات بزرگ یا کارهای عظیم، می‌تواند یکی از گزینه‌ها در توسعه و بازسازیِ یک مکان تاریخیِ سال‌ها متروک باشد که مسئولیتی بس خطیر است.

ج) این که یک مخروبه‌ی متروکه هم می‌تواند بار دیگر قامت برافرازد و جایگاه «میراث جهانی یونسکو» را از آن خود سازد تا به این ترتیب تمام طبیعت‌گردان و زائران راه صلح‌ از وجودش غرق لذت شوند.

این باغ بهشتِ ۴۰۷ در ۱۲۲ متری هستی و بقای خود را تماماً مدیون آب است، آن هم با کمبود آبی که در ایران وجود دارد. آب این باغ از قناتی در کوهستانی در همان حوالی تأمین می‌شود. قنات‌ها سازه‌های آبیِ تاریخیِ زیرزمینی‌اند که در سراسر ایران یافت می‌شوند و برخی از آنها ۳۰۰۰ سال قدمت دارند، گرچه منشأ دقیق پیدایش‌شان مشخص نیست.

گروه «راه ابریشم تا آشتی» به دعوت میزبانانش در «اتاق بازرگانی، صنایع و معادن کشاورزی کرمان» (۷) به اتاق فوقانی اقامتگاه بر بام عمارت باغ رفت تا از چشم‌انداز بی‌نظیرِ آنجا به محور اصلی باغ که می‌رود و می‌رود تا به ساختمان ورودی برسد نصیب ببرد و همزمان، همان‌طور که در عکس دیده می‌شود، شامی مجلّل صرف کند.

شگفت آنکه اگر کسی کلّ این مکان را مورد بررسی قرار دهد و جرئیاتش را از نزدیک مطالعه کند، فوراٌ به ظرفیت‌های حقیقی‌اش پی می‌برد: بخش اعظم این ملکِ ۵.۵ هکتاری هنوز توسعه نیافته و مورد بهره‌برداری قرار نگرفته است. آنچه مورد استفاده و بهره‌برداری قرار گرفته تنها شامل زمینی است که در حال حاضر باغ‌ها و درختان میوه در آن قرار دارند و نیز سایر ساختمان‌ها و سکونت‌گاه‌ها. در حال حاضر، تنها ۲ سوئیت و ۱۴ اتاق دایر هستند. گروه هتلِ معمولی‌اش را در کرمان (در ازای ۱۳۰ دلار برای ۷ نفر) ترک کرد تا ۲ شب را (در ازای ۲۶۶ دلار) در ۲ اتاقِ این بهشت زمینی سپری کند، همراه با صبحانه‌ای که هم داخل و هم بیرون اتاق‌ها سرو می‌شد.

متأسفانه تعداد گردشگران بسیار کم بود. در حال حاضر، ضرورت اصلی جذب تعداد بیشتر گردشگران و طبیعت‌گردانِ بین‌المللی به این مکان است تا قدر این میراث نادر جهانی را بدانند، گنجینه‌ای که در ایران یافت شده اما در دسترس همه‌ی ماست.

نتیجه آنکه این تّکه‌ از بهشت بر زمین:

۱) منبع الهام است و هدیه‌ای حاوی سنّتی قوی مبنی بر چگونه چیره شدن بر مصائب و مشکلات، با به کارگیری راه‌حل‌ها و حرکت‌هایی رو به جلو و روزافزون. منبع امید است به غلبه بر موانع و ناملایمت‌ها از طریق انتخاب راه‌حل‌های درست و گام برداشتن در مسیر موفقیت.

۲) چشم‌اندازی از آینده پیش رویمان قرار می‌دهد: اینکه چگونه ممکن است روزی حیاطی در کاروانسرایی متروک حسّ و حال و رنگ و بوی بهشتی چندمنظوره و پرباروبر را در مسیر بازسازی «راه ابریشم تا آشتی‌»مان از آنِ خود سازد.

۳) نمایان‌گرِ موفقیت‌هایی‌ست که در گذشته همزیستی و همراهی‌های صلح‌آمیزِ ایران و غرب به بار آورده است.

۴) در تضاد قرار دارد با بلاهت‌ها و خسارت‌های تحریم‌هایی که ناقض حقوق بشر و قوانین بین‌المللی هستند؛ و همچنین در تضاد با تأثیراتی عمل می‌کند که این تحریم‌ها بر اقتصاد داخلی ایران می‌گذارند.

به فارسیِ پژمان طهرانیان

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

alt

References:
1) S.M A. Golabzade, The Province of Kerman at a Glance, Kermanology Center, 2002, Kerman, Iran
Write comment (0 Comments)

In Iran, Kerman and Yazd

Last Updated on Wednesday, 11 June 2014 16:00
We arrived in Yazd Friday evening. Two days ago we went to Chak Chak and Meybod to see caravanserai and a huge ice house. Yesterday we had a meeting with top officials at the International Center on Qanats & Historic Hydraulic Structures and then travelled south until after dark looking at more caravanserai, cisterns, castles and a Garden, similar to the one described in the next post, but not yet developed.
Long days on the road. By the end of the day, we ended up in a shop eating Iranian ice cream. After all, they were the first people in the world to enjoy ice cream in the middle of summer, straight from their Ice pit houses, one of which we visited in Meybod. Huge and ingenious.

در ایران ــــــ کرمان و یزد

جمعه عصر به یزد رسیدیم. طی دو روز گذشته، برای دیدن کاروانسراها و همچنین یک یخچال خشتیِ بزرگ، به چکچک و میبد رفتیم. دیروز ملاقاتی داشتیم با مقامات ارشدِ «مرکز بین‌المللیِ قنات‌ها و سازه‌های تاریخی آبی»، سپس راه جنوب را در پیش گرفتیم و تا پس از غروب آفتاب مشغول بازدید کاروانسراها، آب‌انبارها و عمارت‌های دیگر بودیم، و نیز باغی مشابه آنچه در پست بعدی توصیف شده، اما نه تا آن حد پیشرفته.

روزهای دراز در راه. در پایان روز، به مغازه‌ای رسیدیم و بستنی سنّتی ایرانی خوردیم. هرچه باشد، ایرانیان نخستین مردم دنیا بوده‌اند که لذّتِ بستنی خوردن در چلّه‌ی تابستان را چشیده‌اند، بستنی‌هایی که در یخدان‌های بزرگشان تولید و از همان‌جا مستقیماً مصرف می‌کرده‌اند، و ما یکی از آنها را در میبد دیدیم. چه عظمت و ابتکاری!

به فارسیِ پژمان طهرانیان

Write comment (0 Comments)